Operatie geslaagd

Hallo allemaal,

Het is een mooi tijdje terug dat ik wat heb getypt, maar gretig houden kan soms een goede strategie zijn....

Na drie week op de boerderij in Heilongjiang te hebben gewerkt, zijn we terug naar Beijing gegaan om daar ons plan voor het bedrijf definitief te maken. Me collega stelde voor om met de trein terug te gaan. Dit kosten 40 euro pp. voor een slaapcabine met zachte bedden. Vliegen was 100, maar de trein voor ‘s nachts leek mijn ook wel prima, dus zo denken we een beetje om de kleintjes van Nutreco. Zaterdag middag waren we uitgenodigd op de Agrarische Universiteit van Harbin. Ik dacht, dat zal wel net zo iets als het Van Hall zijn, maar ik vond het er wel erg druk en groot. Bleek dat er 35.000 studenten op zaten, waarvan er 30.000 op de campus van de school woonde. Op de Universiteit heb ik een gesprek gehad met de professor van de student die ons had geholpen. Daarna had de student me aan zijn vrienden voorgesteld en waren we 's avonds met z'n alle uit eten gegaan. Na flink wat bier was het zomaar laat en moeten we opschieten om de trein nog op tijd te halen. Voor we de trein in stapte, viel ons oog op een bloed mooie meid die de zelfde wagon als ons in ging. Ja, je zie dat wel eens in die films dat je dan de slaapcabine moet delen, maar ze zat helaas een paar cabines naast ons. Het bleef bij een vriendelijke glimlach heen en weer. Vervolgens zaten we in ons cabine nog wat te praten, totdat, tot mijn verbazing, die meid in eens in de deur opening stond met een spel karen. Ja, zou het misschien wel verwachten, maar het werd geen strip-pokeren, maar het werd wel gezellig. Uiteindelijk heeft ze eigenlijk alleen met me collega gepraat want ze kon vanzelf geen woord Engels.

Weer terug in appartement in Beijing was wel erg lekker. Dat je zomaar weer een warme douche heb bijvoorbeeld, of gewoon een beetje knap eten en koud drinken uit de koelkast heb, of dat je tijdens de dagelijks grote boodschap weer eens gewoon rustig kan zitten, in plaats van boven zo’n gat in de grond je evenwicht probeert te bewaren. Een voordeel bij de WC op die boerderij vond ik wel, dat ik me daar nooit hoefde te schamen voor de stank die ik achter liet, want stinken deed het er sowieso wel.
Ja, die normale dingen zijn dan ineens een luxe als je een paar weken op zo’n boerderij heb gewoond. Dit doet me wel beseffen hoe goed we het allemaal wel niet hebben. En ik ben toch wel erg blij dat ik dit leven ook een keer heb mee mogen maken.

Na mee eerste dagje kantoor had in de stad afgesproken met een vlotte meid om samen te eten. Tot me verbazing had ze een verassing voor me. 2 goudvissen. Ja, want dan was ik tenminste niet meer zo alleen in me appartement. Dit vond ik eigenlijk wel erg leuk. Alleen ben ik natuurlijk geen grote vis expert en dit bleek ook wel toe na een dag de eerst al op zijn rug dreef. Ik denk, dit loopt spaak en heb snel een bekende in de vishandel gemailt. Dit mocht ook niet baten, want toen ik een dag later een e-mail terug ontving met wijzen raad en advies, lag de 2de ook al op ze rug. De eenzaamheid na dit grote verlies werd gelukkig getroost door Sierd en Tinus. Die waren in de buurt, en kwamen ff een paar nachtje bij me logeren.

De keren dat ik op stap ben geweest in Beijing was bijna wel op een hand te tellen, maar met dit fanatieke gezelschap moesten we zaterdag avond natuurlijk wel ff met de voeten van de vloer in het Chinese uitgaans centrum van Beijing. Na een hoop gelag en gebrul, en de nodige biertjes was het zomaar klaar lichte dag toen we de kroeg uit werden geveegd. We hadden zondag ochtend het plan om de Chinese muur te gaan beklimmen. Dus moest dan maar meteen gaan gebeuren. Eerst ff ontbijten bij Mcdonalds. Toen we daar een tijdje hadden gezeten waren we gelukkig toch zo wijs om eerst ff naar huis te gaan om eerst te slapen. Vervolgens op naar de langste muur ter wereld. Het was denk ik goed dat we inmiddels al weer aardig nuchter waren, want hij was op sommige plekken toch wel pittig stijl. Terug in Beijing hebben we nog ff het Olympisch dorp bekeken en zijn we vervolgens naar de Bananen bar gegaan. Ja, de Bananen bar, dat klinkt natuurlijk wel erg goed. Nou, het eten en drinken is er ook erg goed. Maandag ochtend had ik vrij gekregen en zouden we nog ff naar een, een of andere kruiden tuin. Dit moet volgens Sierd wel mooi zijn en ik had er nog nooit van gehoord. Alleen toen we er bijna waren kwam het me allemaal wel erg bekend voor. Ja, hier ben ik al geweest. Dat was ik dus al weer vergeten, maar je maak hier ook zo veel mee.... Daar toch maar een rondje gedaan, vervolgens hebben we afscheid van elkaar genomen. Ik moet weer terug naar kantoor. Om vervolgens met me collega richting het vliegveld te gaan. Hier zou Peter van Dooren vanuit Nederland komen om met ons mee te gaan naar het bedrijf in Heilongjiang.
We hadden het plan natuurlijk al helemaal klaar, maar er waren nog wel een paar dingen waar ik met me Chinese collega’s nog niet op een lijn lag. Peter wist dit allemaal wel in de goede vormen te gieten. Na een gezamenlijk bezoek aan het bedrijf, hebben we ’s avond in het hotel het plan echt helemaal definitief gemaakt. De volgende dag kwam de baas van het bedrijf naar het hotel, waar we ons plan met behulp van een PowerPoint zouden presenteren. Het plan klopt echt helemaal, met namen het rantsoen in de bestaande situatie klopten voor geen meter, wat dan ook het resultaat gaf van een erg lag melkproductie en bijzonder hoge medicijn kosten. Na het afkalven werden alle koeien met medicijnen in leven gehouden omdat het rantsoen tijdens die periode precies omgekeerd van wenselijk was.
De baas van het bedrijf vond ons werk erg mooi en had er ook veel waardering voor. Alleen ging het op een end over de kosten van het krachtvoer, die was een paar cent hoger dan het krachtvoer dat hij nu voerde. Hij wilde het plan best uitvoeren, alleen wilde hij dan de zelfde krachtvoer prijs per kg betalen als dat hij nu deed. Dit was natuurlijk niet vergelijkbaar omdat nutriënten verhouding veel positiever was bij ons voer. Allemaal smoesjes werden verzonnen waarom hij het niet op kon brengen om extra geld te investeren voor ons plan. NEE, dan moet je lekker zo door blijven boeren. Alleen had ie dat wel ff eerder kunnen verzinnen. 4 weken werk voor niks. Wat een slappe kerel. Dat noemen ze hier een ondernemer. Zo’n unieke kans krijg hij waarschijnlijk nooit meer, maar dat zal ie zich wel nooit gaan beseffen.

Gelukkig zijn er nog duizenden bedrijven over in China die misschien wel hun bedrijfs resultaat willen verbeteren. Misschien is het dan van te voren wel een verstandig vraag of de ondernemer wil investeren in zijn bedrijf. Want dat wilde deze man, aan het einde van het verhaal, dus duidelijk niet. Ik had sowieso al heel veel vraag tekens bij het bedrijf gekeken tijdens de registratie. Zo kreeg ik bijvoorbeeld de melkafrekening te zien waar af en toe een onwijze schommeling in vet en eiwit te zie was. Ik vroeg hoe dat kon, want dit was eigenlijk onmogelijk. Maar volgens de baas ging er af en toe wel eens wat mis met de monsters van Nestle. Het viel wel op de uitschieters altijd naar beneden waren. En mijn advies was dan ook om dit zelf te gaan meten. Maar, NEE dat kon hij echt niet doen, want stel je voor dat Nestle dan je melk niet meer komt ophalen als je daar problemen van maak. Ik zeg, dat bestaat niet, bij een gerenommeerd bedrijf als Nestle, maar ik snapte het allemaal niet want in China werkt het allemaal veel anders. Misschien als ik een paar jaar in China zou zijn dan zou ik wel begrijpen dat het hier allemaal ff anders gaat als bij ons. Ik had al snel door dat ik deze rare discussie weinig nut ging hebben, dat heb ik hier wel vaker, dan laat ik het maar mooi zo als het is. Want het gebeurt ook vaak dat het verhaal anders blijkt te zijn als eerst wordt verteld.

De conclusie van 4 weken werk: Operatie geslaagd, alleen de patiënt is overleden.
Want ik heb toch wel erg veel geleerd van dit hele proces. Waar bv. de verbeter punten van een bedrijf liggen, maar ook hoe een Chinese ondernemer hier kan denken. En dat laatste is misschien wel het belangrijkste, maar ook, denk ik, het lastigste om op in te spelen in de toekomst.

Weer een uitdaging die hier ligt. Dus ik vermaak me nog wel ff denk ik zomaar.

Groeten, Nico