Al weer op de helft

Hallo alle,

Bijdeze weer een verhaal uit China.

Het is alweer een tijdje terug dus zal het misschien een iest langer verhaal worden, want er is hier wel weer veel gebeurd wat zeker de moeite is om te vertellen.

Na me weekend in Heinan ben ik een dagje in Beijing geweest, de volgende dag ben ik met 2 Chinezen collega’s naar Harbin gevlogen (hoofdstad van de provincie Heilongjiang). Hier zal gestart worden met een 3de demonstratie bedrijf. Dit omdat in deze omgeving de melkveehouderij zich erg snel ontwikkeld door oa. (voor China) goede grond en veel ruimte.

De eerste dag zijn we meteen naar het bedrijf gereden waar ik in me 2de week in china ook al een bezoek had gebracht. Vlakbij het bedrijf was een klein stadje waar we nog even wat werk-kleren moeten kopen. Toen ik uit de auto stapte zag ik iedereen op straat ineens om kijken, net of ik een of andere bekendheid was. We gingen naar een grote, soort, indoor markt, waar allemaal vrouwtjes achter een naai machine, kleren zaten te maken. Hier werd ik ook bijhoorlijk door de mensen aangekeken, toe we later bij een kraampje stonden, kwamen er een hoop chinese om van alles aan me collega te vragen en ze vertelde dat ik de eerst westerling was die ze ooit haden gezien. Dit vond ik wel heel bijzonder, maar het was ook wel echt zo’n stadje waarvan de bewoners nooit de stad uit kwamen en waar een “normale” westerling ook echt niks te zoeken zo hebben.

Na deze belevenis zijn we door gereden naar het bedrijf. Hier was me ene collega gebleven om alvast het bedrijf te leren kennen. Ik ben samen met me ander collega met de trein richting russische grens gereden. Hier zouden we die dag er op samen met een vertegenwordiger van Dejia, wat klanten gaan opzoeken. De man had net een nieuwe auto, maar had ook net die week een rijbewijs gehaald, een man van 40 die hiervoor nog nooit in een auto had gereden. Het was daarom ook niet verwonderlijk dat de beste man totaal niet kon rijden. Ik voelde me niet bepaald veilig bij hem in de auto en er zaten ook geen eens gordels achter in. Hong Wei (me collega) voelde zich schijnbaar ook niet zo op ze gemaak, want na een paar levens gevaarlijke kruispunten in de stad, boot hij maar aan om het stuur ff over te nemen. Dit is ook een beetje de reden dat het verkeer hier overal zo gaoties is, de meest mensen op de weg hadden 5 jaar terug nog nooit in een auto gezeten.
De afstanden waren erg lang, maar de wegen waren wel erg goed. Na een paar uur op de snelweg gingen we zomaar ineens ergens het land in, ik denk, dit weet ik niet helemaal, er had wel een x een trekker gereden ofzo, maar een weg kon ik er echt niet in zien. Dus ik vroeg maar ff waar het pad ons heen zou leiden. En tot mijn verbazing antwoorden de mannen; we gaan zo weer ergens de snelweg op proberen te komen, maar via dit pad kunnen we misschien de tol poort ontwijken. De tol was ongeveer 10 euro en we hebben toch zeker een half uur door het land gereden, waarbij de bodem van de auto af en toe de grond raakte, zo slecht was het pad. Maar toen we eindelijk weer op de zelfde snelweg zaten vonden de mannen het wel een zeer geslaagde actie. Dan weet je ongeveer wat het arbeidsloon van de mannen is en wat de diesel hier kost. Maar om het alvast te verklappen: Diesel is 50 cent en het loon van de bedrijfsadvieseur die goed engels spreekt is 300 euro per maand.

We hadden de volgende dag ons eerste bezoek aan de voerfabriek daar. Vervolgens hadden we in het dorp een bijeenkomst met alle lokale boeren. Hier gaf Hong Wei een presentatie over Nutreco, ik had daarna een presentatie gegeven over droogstand en transitie management, mijn verhaal moest natuurlijk wel elke keer vertaald worden door Hong Wei, maar het was opzich wel weer een mooie ervaring. Van de boeren in de zaal was de gemiddelde grote denk ik minder dan 10 koeien en ik denk ook dat zij in hun leven erg weinig westerlingen hebben gezien. De samenwerking met Hong Wei, gaat erg goed, aan het begin moeten we erg aan elkaar wennen. Ik vestond zijn chineze-engels voor geen meter omdat hun bepaald letters niet kunnen uitspreken, waardoor woorden heel anders klinken. En als ik hier in mijn engels wat Australische woorden gebruik, dan snapt een Chinees daar weer helemaal niks van.

De volgende dag zouden we een paar dorpjes in de omgeven gaan bezoeken. Hier heb ik wel me ogen uit gekenen. Allemaal hele kleine huisjes waar de mensen wonen, met allenmaal 1 tot 5 koeien in de tuin. Ze voeren wat gebroken mais-stengels en heel veel kracht voer, een of twee x per dag maken ze de beesten los, om een rondje met ze te lopen zodat ze wat berm gras kunnen eten. Ondanks dat ik natuurlijk met niemand daar kon praten, moest ik wel met iedereen mee komen om hun koe te bekijken, wat ik er van vond, en dan mee het huisje in voor een kopje thee, door de deur moest ik niet alleen bukken maar ook nog eens door me knieen. In het huisje kon ik dan net aan recht op staan. We zaten allemaal op een kleedje, om een tavel van net 10 cm hoog en de thee was nog lekker ook.

’s Avonds zouden we samen met een aantal mensen van de lokale overheid gaan eten. Hier zag Hong Wei best wel tegen op, omdat er dan altijd veel gedronken moet worden. En de volgende ochtend zouden we weer optijd terug richting Harbin, 400 km met de auto, daarna nog 400 met de trein. Hong Wei voelden zich na het ritje in de auto nog niet zo sterk en vond het wel de moeite om een slaap cabine uit te kiezen in de trein. Ik had geen bezwaar. Er zit nog wel aardig prijsverschil tussen een zit en slaap plek, een zit plek kosten 7 euro voor 400 km. Slapen 11, en je kon ook voor 4 euro een staan plek kopen. Hier maken ook veel Chinesen gebruik van vertelde Hong Wei. Soms zijn dat wel trein ritten van 3 dag om familie te bezoeken. Als dan een vlieg ticket een paar 10tjes duurder is, dan staan ze liever 3 dagen.

De volgende dag zijn we weer terug gegaan naar het bedrijf waar onze andere collega nog was. Hong Wei is weer terug gegaan naar Beijing en ik ben met me andere collega hier gebleven. Het is een groot bedrijf met 440 melkkoeien + jongvee. Er werken 55 mensen, er zijn geen trekkers, alleen 3 paarden met een kar, die worden dagelijks ingezet om alle mest weg tebrengen.
We zijn nu bezig om een plan te schrijven hoe we dit bedrijf beter kunnen laten produceren. Daarnaast registreren we van alle dier de productie, voeropname, problemen, koste enz. Zodat we zometteen, na onze aanpassing, kunnen kijken hoe de koeien er op reageren en hoe winstgevend het is.

Ik ben hier nu bijna 2 weken en het is wel ff anders als in Beijing. Metname het eten! Zo kon ik eerst nog elke dag plaatjes aanwijzen van wat er lekker uit zag, nu is het eten wat de pot schaft. En die pot is erg groot en staat boven een vuur van hout. Meestal zit er veel groente en paddestoelen in, das op zich wel lekker. Maar als je er allemaal kippenkoppen in ziet drijven, dan schep ik daar liever een beetje bijlangs.

Na een paar dagen op het bedrijf had de eigenaar onze samen met de manager uitgenodige om ’s avonds ff in het stadje hier vlak bij te gaan eten. Dus ik denk, dan kan ik beter maar ff gaan douchen van te voren, dat had ik nog helemaal niet gedaan zins mijn verblijf hier. Er was wel een douch, maar ik had er nog nooit iemand onder zien staan, dus ik dacht dat hij wel erg koud zou zijn. Maar volgens me collega (Liu Kai) was douche nergens voor nodig, ff een schoon shirtje en dan kon ik zo mee. We ging van de BBQ eten, ik vond het vlees er allemaal wel bijzonder uitzien en smaken. Dus ik maar een beetje geinformeerd wat ze er allemaal wel niet op gooie. Nou die dingen die werden opgenoemd ken je in nederland volgens mij nergens in een restaurant krijgen, oa. hele dikke wormen, pens wand, varkens oor en staart, dikke darm en zulk soort gekkigheid meer. Het bier smaakte best.

We gingen vrij vlot na het eten weer weg, maar we reden toen verder de stad in en stopte bij een soort kroeg, tenminsten, zo leek het van de buitenkant. Dus ik denk gezellig nog ff een biertje doen. Maar toen we binnen kwamen had het toch weinig weg van een kroeg. Toen ik vervolgens een armbandje kreeg met daar aan een sleutel vroeg ik toch maar ff wat de bedoeling allemaal was. We gingen douche. We gingen naar een grote ruime waar allemaal naakte kerels liepen. Ik voelde me eerst wel ff wat ongemakkelijk, normaal gesproken laat ik me geslachts orgaan niet zomaar aan andere mannen zien, maar ja, dat zal hier wel normaal zijn denk. Het zag er wel wat apart uit allemaal, er was een groot bad, een souna, allemaal douchjes en er stonden tafels waar je je kon laten schrobben. De eigenaar die mee was vond het allemaal een pracht en ik moets alles ff zien. Toen ik op een end op de tafel lag en er kwam zo’n Chinees op me af met een schuurspons, vond ik het wel ff spannend. Maar ik denk gewoon me ogen dicht en aan een mooie meid denken. Toen ik dat deed bedacht ik me al snel, dat komt natuurlijk niet goed! “A man is not a Camel” zeggen ze dan wel eens. Het ging gelukkig allemaal goed. Ik voelde me wel onwijs schoon dat ik weer onder de douche vandaan kwam, tanden gepoetst, geschoren, spik en span. Daarna moet ik een soort piama aan en gingen we inplaats van met de lift weer terug naar beneden, nog verder om hoog. We kwamen in een soort bioscoop, waar allemaal bedden stonden. Dat we net met z’n 4e lagen kwamen er toevallig ook net 4 niet geheel onaantrekkelijke meiden aan. Als kersen op de slagroomtaart ging die onze voeten nog ff uitgebreid maseren. Dit was allemaal wel ff erg lekker.

Kort om, het was allemaal erg mooi om mee te mogen maken. Als ik dan nu ’s avonds in me iets wat kleine en oncomfortabele bed lig, met een zak rijst als kussen, denk ik altijd weer ff aan de voet-massage en dan lig ik voor me gevoel weer best lekker.

Ja, zo heb ik denk wel weer genoeg verteld denk ik.

Hoe is het bij jullie??

Ik hoor het graag.

Groeten van Nico